Жамчужнай мглою хмаркі абвязалі
Нябёсы, сонца пуць.
Па залатых жытох сярэбраныя хвалі
Плывуць, плывуць, плывуць...
Які прастор кругом! Бязь берагу, бяз краю
Калышуцца жыта!
Ў ружовым полымі вятраны дзень згарае, –
Як цёпла, любата...
Шматфарбным дываном, красой-вясной сатканым
Лажыцца сенажаць.
I ў дзень, і на зары, і ўвечары, і зрана
Там жаўранкі зьвіняць.
I звонкі іх прызыў, і лёгкія ўздыханьні
Красуючых палей, –
Нясуцца да нябёс малітвай дзякаваньня
Вышэй, вышэй, вышэй...
1925.
|
|
